en nog steeds kan ik geraakt worden...

door Marja Sas, 24 april 2018

Ik heb ooit geleerd om over mijn gevoelens heen te gaan, om ze vooral maar niet te laten zien. Mijn kinderwens is niet in vervulling gegaan en dat heeft een grote impact op mijn en ons leven gehad, zeker toen we wisten dat dit definitief was. Ik wist wel dat er een rouwproces volgde alleen wist ik nog niet wat rouwen was. Op papier wist ik het wel, maar hoe ik het zou doen … nee dat wist ik nog niet.

Ik deelde vooral de feitelijkheden met familie en een paar collega’s en maar een paar mensen liet ik verder kijken. Ik had een masker opgezet en daar voelde ik me het meest veilig. Ik praatte wel met mijn partner, ik huilde met hem, wij huilden samen en ik wist gewoon niet hoe ik er voor hem kon zijn. Hoe kon dat ook, want ik wist niet hoe ik er voor mezelf kon zijn. Ik vluchtte uiteindelijk in mijn werk, maakte flink wat overuren en ergens wist ik wel dat dit niet de goede manier was. Ik kon het alleen niet keren. 
Onderhuids gebeurde er veel. Door me anders voor te doen en mijn verdriet voor velen verborgen te houden, maakte ik het moeilijk voor mezelf en ja ook voor mijn omgeving. 

Het heeft een tijdje geduurd voordat ik aan mezelf durfde toe te geven dat ik begeleiding nodig had. Ongewenste kinderloosheid is een verlies dat niet zichtbaar is. Het lijkt of je niets verloren hebt … en wat is het een groot verlies. Het verlies is niet zichtbaar en als je er dan niet over praat, weet ook bijna niemand dat je in de rouw bent, dat je verdrietig kan zijn, of boos of in de war.
De begeleiding heeft me geholpen in mijn verwerking. Ik heb daar geleerd wat rouw is, en de eerste stappen gezet om te leren hoe ik rouw. Ik leerde mijn patronen en mijn vluchtgedrag herkennen en het was ook pijnlijk om te zien wat ik deed om maar niet te hoeven voelen. Het kan me nog raken als ik naar mezelf kijk in hoe ik dit zo deed en ik kan mezelf dan ook met alle mildheid en liefde die ik in me heb omarmen. Ja zo deed ik het ooit tot ik leerde wat mijn eigen wijze van rouwen is.

Ik kan zomaar vanuit het niets geraakt worden. In het begin raakte het mij heel diep als ik een vader met zijn kind zag en ik bedacht wat een fijne vader mijn partner geweest zou zijn, hoe hij zijn kind had kunnen meenemen in zijn liefde, in zijn hobby’s en in zijn brede interesses. Ik kon daar dan zomaar van volschieten of een flinke huilbui krijgen.
Soms was een televisieprogramma genoeg om me een hele dag te laten huilen. Dat was dan ook het enige dat nodig was, huilen, huilen en nog eens huilen. Daarna was het weer goed. Ik heb mezelf ergens in dit proces ook de toestemming gegeven om te mogen rouwen en daarmee dus uiting te mogen geven aan mijn gevoelens en emoties. En nog steeds zijn er momenten, en die zullen er altijd wel blijven, dat ik hierin geraakt word.

Zo heb ik langzaam leren leven met dit verlies. Het verlies gaat niet weg alleen weet ik nu wat ik nodig heb als ik hierin geraakt word. Ik weet nu dat het mij helpt en vooral ook heelt als ik open ben over mijn verlies. Open over hoe het was en open over wat het mij heeft gebracht. Het is namelijk een onderdeel van mijn leven. Door open te zijn erken ik dit deel van mijn leven, erken ik mijzelf in wie ik ben.

Ik heb er mijn werk van gemaakt en ik werk nu met mensen na een verlies, met mensen na en in verandering en met mensen in rouw. Ik ontmoet hierdoor prachtige, unieke mensen die allemaal hun eigen manier van rouw mogen en willen leren. Ik ben ze dankbaar want ik mag een stukje met ze mee reizen op hun ontdekkingsreis.

#verlies #rouw #kinderloosheid #ongewenst #lerenlevenmet #verwerken #openoverrouw